i tak własnie powstał czokapik.

maniek · Wysłany: Sob 15:13, 25 Mar 2006 Temat postu: Punk rock

Geneza zjawiska
Powszechnie za pierwszy zespół punkowy uznaje się brytyjski The Sex Pistols, choć oczywiście geneza zjawiska jest znacznie wcześniejsza - na przykład, jeszcze przed sformalizowaniem się subkultury i muzyki punk grali The Ramones, więc na dobrą sprawę to oni winni uchodzić za najstarszą kapelę punkową. Słowo "punk", oznaczające w języku angielskim m.in. coś zgniłego, bezwartościowego, śmieć, dziwkę, szczeniaka, gówniarza itp., w kontekście muzyki rockowej było używane od połowy lat 60. XX w. na określenie amatorskich zespołów, przedstawicieli tzw. rocka garażowego. Bardziej popularne we wczesnych latach 70., później użyte na określenie dokonań muzycznych grup Television czy Patti Smith Group. Jej twórczość bezpośrednio inspirowała późniejszych punk rockowców; uważa się, że w ten sposób określenie punk nabrało dzisiejszego znaczenia.

Muzyczne korzenie punk rocka tkwią nie tylko w stylistyce muzyki garażowej. Wśród nich wymienia się również dokonania The Velvet Underground, zaangażowanych politycznie zespołów The Stooges czy MC5, niektórych zespołów glam rockowych i in. Punk rock powstał również jako opozycja w stosunku do zespołów poprzedniej epoki (grających hard rocka, rocka progresywnego, rocka psychodelicznego itp.), które oskarżano o przerost formy nad treścią, a także rezygnacje ze swoich ideałów i komercjalizację. Niewątpliwy wpływ na rozwój punka miały również inne czynniki m.in. sytuacja społeczno-polityczna tamtego okresu.

Powstanie punk rocka
Pierwsze zespoły punkowe pojawiły się w połowie lat 70. w trzech różnych zakątkach świata: The Ramones w Nowym Jorku (USA), The Saints w Brisbane (Australia) i Sex Pistols, The Damned i The Clash w Londynie (Wielka Brytania). Były one związane z lokalnymi scenami, które tworzyły zespoły i publiczność; koncerty odbywały się w niewielkich klubach nocnych (najbardziej znane: The 100 Club w Londynie, CBGB's w Nowym Jorku, The Masque w Hollywood).

Zamierzeniem punk rocka był powrót do rock’n’rollowych korzeni muzyki rockowej. Spory wpływ na ten styl wywarła również muzyka reggae i ska, zresztą z wzajemnością.

Podkreślano prostotę punka, zarówno w warstwie muzycznej jak i literackiej, często rozumianą dosłownie (punkowy zin z tego okresu – Sniffin’ Glue zamieścił rysunek przedstawiający podstawowe chwyty gitarowe z podpisem: "To jest pierwszy akord, to jest następny, ten jest trzeci. Teraz załóż zespół"). Teksty piosenek w równie niespotykany dotychczas prowokacyjny sposób poruszały dotyczące miłości, seksualności, jak i polityki czy problemów młodych ludzi.

Stylistyka punk wykroczyła znacznie poza ramy muzyczne, przejawiając się na w modzie i codziennym zachowania. Punków charakteryzował teatralny wręcz styl ubierania, efekt ten osiągano przez przerabianie gotowych ubrań: prucie, farbowanie, ozdabianie metalowymi ozdobami – łańcuchami, ćwiekami, wypisywanie haseł w stylu: No future (ang. Bez przyszłości), No hope (ang. Bez nadziei), itp.; często spotykane były również skórzane stroje. Jako biżuteria służyły często żyletki lub agrafki (które stały się wręcz symbolem ruchu). Swą odmienność punki starali się wyrazić przesadnym makijażem i specyficznymi fryzurami – niedbale obciętymi, nastroszonymi, wielobarwnie ufarbowanymi, niekiedy uformowanymi w tzw. irokezy (krótko obcięte lub całkowicie ogolone włosy z pozostawionym na środku pasem dłuższych włosów, podobnie jak miały w zwyczaju niektóre plemiona północnoamerykańskich Indian). Duże kontrowersje, także wśród samych punków, budził przejaw skrajnej prowokacji, jakim było używanie symboli nazistowskich (swastyki, Żelaznego Krzyża). Moda punkowa na przestrzeni lat ulegała szybkim przeobrażeniom, była różna w poszczególnych regionach czy krajach. Niektórzy odrzucali tą „narcystyczną paziowatość” punków, postulowali np. ubieranie się w ciemne, pozbawione ekstrawagancji ubrania.

Zespoły punkowe jak i ich fani oskarżani byli o nihilizm, bezmyślność, chuligaństwo – co jest oczywiście prawdą w jednostkowych przypadkach, generalnie jednak ich muzyka, strój, zachowanie były przejawem humoru, ironicznego podejścia do norm narzucanych przez społeczeństwo i kulturę. Negatywną opinię o punk rocku utwierdzały koncerty: wyzwiska padające ze sceny, rzucanie różnymi przedmiotami, dziwaczny taniec – pogo, stage diving, niszczenie instrumentów przez muzyków i in.; dla postronnego obserwatora przypominały raczej zamieszki.

Tak rozumiany punk rock był charakterystyczny dla lat 70., zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, z czasem jednak ulegał ewolucji
Druga fala punk rocka - hardcore punk
Lata 80. XX wieku przyniosły drugą falę zespołów wywodzących się z ruchu punk. Przekaz zespołów grających hardcore punk był bardziej pozytywny. Generalnie zgadzając się z punkową tezą o bezsensie życia, nie ograniczały się tylko do opisywania beznadziei świata i jego instytucji. Zespoły takie jak: Dead Kennedys, Bad Religion, Crass, Conflict, Subhumans i in. przedstawiały możliwe rozwiązania, np. organizowanie się i walkę o swoje prawa. Dużą popularność w tym czasie zdobyła także ideologia anarchistyczna, propagowana m.in. przez zespół Crass (zob.: anarchopunk), a także ascetyczna ideologia straight edge. Za sprawą Minor Threat i Fugazi oraz wytwórni Dischord narodziła się też bardziej melodyjna i zróżnicowana odmiana hardcore, tzw. emo core (od ang. słowa emotional), która w swej bardziej popowej postaci przeżywa dzisiaj renesans popularności.

Graffiti punkowe.Fenomenem drugiej fali punk rocka była idea „zrób to sam” (z ang. Do-It-Yourself) przejawiająca się m.in. w spontanicznym zakładaniu zespołów muzycznych jak i czasopism tzw. zinów, a później nawet wytwórni muzycznych. Edytowane i wydawane w amatorski sposób, zazwyczaj w małym nakładzie, ziny dostarczały informacji na tematy muzyczne (wywiady, relacje z koncertów, recenzje płyt) i związane z samą kontrkulturą.

W samej muzyce następowała również ewolucja, rock'n'rollowa prostota zaczęła ustępować przed dążeniem do osiągania ekstremów w muzyce i fuzjami z innymi gatunkami muzycznymi, np. metalem. Pojawiły się również zespoły, których muzyka w mniejszym lub większym stopniu nawiązywała do muzyki punk, określane jako post punkowe.

Mimo, że eksplozja punk rocka przeminęła, zespoły punkowe jak i cała kontrkultura przetrwały. Renesans przyniosły lata 90., kiedy to za sprawą grup takich jak Rancid, Green Day czy The Offspring (często sympatyzujących ze skateboardingiem (zob. także: skate punk)), punk rock stał się bardziej przystępny dla przeciętnego słuchacza, ale i bardziej komercyjny.

W przeszłości bycie punkiem często było równoważne ze zgodą na społeczne odrzucenie, ostracyzm ze strony większości, także rówieśników. To co dawniej szokowało – indywidualizm, wyrażający się zewnętrznie w sposobie ubierania, tatuaże, piercing, itp. staje się prawie powszechnie akceptowane. Obecnie duża część obserwatorów i samych punków uważa, że punk stracił to, co było w przeszłości jego siłą: złość, buntowniczość, kreatywność, stając się karykaturą samego siebie. Paradoksalnie, punk został wchłonięty przez jednego ze swoich głównych wrogów – kulturę masową
Ideologia punk

Przedstawiciel kontrkultury punkowej, lipiec 2005, PolskaZe względu na ewolucję poglądów, istnienie różnych odłamów w obrębie kontrkultury (przykładowo: anarchopunk, straight edge, oi!, nazi punk, crust punk) i indywidualizm samych punków trudno syntetycznie przedstawić ich poglądy. Generalnie, punk, którego początkowym założeniem był brak jakiejkolwiek ideologii, w miarę upływu czasu przekształcał się w ruch społeczno-polityczny wymierzony przeciwko instytucjom, które, jak uważali członkowie ruchu, ograniczają wolność i niezależność człowieka: rząd i jego aparat przymusu – policja i wojsko, zorganizowana religia, środki masowego przekazu, wielkie korporacje itp. Negacja wszelkich form rządów doprowadziła do przyjęcia przez znaczną część punków ideologii anarchistycznej w jej licznych odmianach. Bardzo często poglądy osób uważających się za punków zbieżne są z poglądami lewicowymi lub skrajnie lewicowymi (lewackimi), w krajach o przeszłości komunistycznej (np. Polska) tendencja ta jest jednak słabiej zauważalna. Oczywiście niektórzy świadomie odrzucają całą ideologiczną otoczkę, próbując nawiązać do pierwotnego rozumienia pojęcia punk, inni zaś koncentrują się tylko na muzyce, nie zdając sobie sprawy, że stanowi ona tylko fragment szerszego zjawiska.

Poglądy punków na wybrane problemy współczesnego świata:

Ekologia – większość punków jest, przynajmniej teoretycznie, zwolennikami ekologicznego stylu życia. Popularny jest wegetarianizm lub weganizm; z zainteresowaniem spotykają się działania na rzecz praw zwierząt, niektórzy są zwolennikami radykalnych działań – bojkotu firm testujących produkty na zwierzętach, uwalniania zwierząt z hodowli i laboratoriów, ataków na osoby noszące futra i sklepy je sprzedające itp.
Konsumpcyjny styl życia – zdecydowanie negatywne; głównie z przekonania, że jest on napędzany przez firmy, których jedynym celem jest zysk za wszelką cenę, bez względu na koszty społeczne czy ekologiczne. Niektórzy uważają, że jest to świadoma polityka państwa – pogoń za dobrami materialnymi uniemożliwia dostrzeżenie rzeczywistych problemów społeczeństwa.
Patriotyzm – w większości przypadków punków cechuje negatywny stosunek do patriotyzmu, wynikający z ich anarchistycznych poglądów, jak i z przekonania o wykorzystywaniu tej idei przez rząd w celu manipulacji społeczeństwem. Pewnym uznaniem cieszy się tzw. patriotyzm lokalny.
Policja – prawie wszyscy są zgodni, że jest to instytucja, które obok wojska w największym stopniu zagrażają wolności jednostki i społeczeństwa, służy rządowi do trzymania ich w ryzach. Punki uważają, często nie bez racji, że ze względu na swoje przekonania, nieszablonowy wygląd i zachowania – niekiedy sprzeczne z prawem – są szczególnie narażeni na brutalność policji.
Przemoc – zróżnicowane. Część punków uważa się za pacyfistów, negatywnie odnosi się do używania przemocy w rozwiązywaniu wszelkiego rodzaju problemów. Inni przeciwnie, uważają, że przemoc skierowana przeciwko członkom wrogich grup i instytucjom państwa, zwłaszcza policji, może być skuteczną metodą samoobrony, zwrócenia uwagi na problemy i walki o swoje prawa.
Religia – wielu punków uważa się za ateistów, większość odrzuca zorganizowane religie, jako skierowane przeciwko wolności osobistej, zaangażowane w różne działania o charakterze totalitarnym. Istnieją jednak grupy katolickich punków, niektórych pociąga radykalizm religijny wyznawców Hare Kryszna czy islamu.
Środki masowego przekazu – raczej niechętne; punki uważają je za groźny sposób kontroli społecznej, propagandy i manipulacji informacją ze strony rządu, oraz propagatora konsumpcyjnego stylu życia. Efektem takie przekonania był rozwój niezależnych nośników informacji w postaci zinów, ulotek, plakatów, z czasem stacji radiowych, obecnie także stron internetowych.
Używki – bardzo zróżnicowane. Bardziej nihilistycznie nastawione osoby uważają, że ich nadużywanie jest sposobem zapomnienia o kłopotach dnia codziennego i skuteczną metodą autodestrukcji. Skrajnie przeciwne stanowisko wyznają zwolennicy idei straight edge, różnie motywowani odrzucają wszelkie używki. Dla anarchopunków istotnym bywa fakt, że dochody z produkcji używek mają znaczny udział w dochodzie państwa; propagują oni np. wytwarzanie alkoholu domowymi sposobami